ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻫﻮرﻣﻮن اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﻓﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ

Trust hormone”oxytocin helps old muscle work like new, study finds”

ﻃﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه Berkeley ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻮرﻣﻮن اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن
ﻧﻘﺶ آن در ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻧﻮزاد ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎدر، ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻮزاد و ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮي رواﺑﻂ اﺣﺴﺎﺳﯽ و روﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، در ﺣﻔﻆ ﺳﻼﻣﺖ و
ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺑﺎﻓﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻮﺛﺮ اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ اﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﻄﻮر ﻗﺎﻃﻊ، اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ درﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮاي
درﻣﺎن Sarcopenia ﯾﺎ ﺿﻌﻒ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ، ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺿﺪﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻮز اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﯽ از آن ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﺗﻮﺳﻂ FDA ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ. در
ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع ﺳﻨﺘﺘﯿﮏ اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل درد و ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي ﺣﯿﻦ و ﺑﻌﺪ از زاﯾﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد و آزﻣﻮﻧﻬﺎي ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﺑﺮاي
اﺳﺘﻔﺎده از اﺳﭙﺮي آن ﺑﺮاي ﮐﺎﻫﺶ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎرﯾﻬﺎي ذﻫﻨﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎي Schizophernia ،Autism و Demenia ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺮاﺣﻞ
ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮد رﺳﯿﺪه اﺳﺖ.

ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺮاي ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺑﺎزﺳﺎزي ﺑﺎﻓﺘﻬﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ ﺳﺮﻃﺎﻧﺰاﯾﯽ دارﻧﺪ و از اﯾﻨﺮو ﻣﺠﻮز
درﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺻﺎدر ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﻫﻤﻮاره در ﺻﺪد ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺑﻮده اﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻼت ﭘﯿﺮ و ﯾﺎ ﺑﻄﻮر
ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻓﺘﻬﺎي ﭘﯿﺮ را ﺗﺮﻣﯿﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ﺧﻄﺮ ﺳﺮﻃﺎﻧﺰاﯾﯽ ﺑﺘﻮان در دراز ﻣﺪت ﻧﯿﺰ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد. ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﯾﻦ
ﻣﻮارد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻏﺪه ﻫﯿﭙﻮﻓﯿﺰ ﻣﻐﺰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻃﺒﯿﻌﯽ در ﺧﻮن ﺗﺮﺷﺢ ﻣﯽ ﺷﻮد
و ارﮔﺎﻧﻬﺎي ﻫﺪف آن ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر وﺳﯿﻊ ﺑﻮده و در ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺪن ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ.

در ﺑﺮرﺳﯽ دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺑﺮ روي ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮﺷﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺨﻤﺪاﻧﻬﺎي آﻧﻬﺎ
ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪل ﯾﺎﺋﺴﮕﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ، اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﺠﺎد ﭘﻮﮐﯽ اﺳﺘﺨﻮان ﺷﺪ.
ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺤﻘﻘﺎن داﻧﺸﮕﺎه Berkeley ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺰان اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻦ، ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻌﺪاد
ﮔﯿﺮﻧﺪه ﻫﺎي اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﻧﯿﺰ در ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺑﻨﯿﺎدي ﻋﻀﻠﻪ در ﻣﻮﺷﻬﺎي ﻣﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻮﺷﻬﺎي ﺟﻮان اﺳﺖ.
اﯾﻦ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻘﺶ اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن در ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻋﻀﻼت، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻣﺪت 4 روز، ﺑﺼﻮرت زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ، اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن را ﺑﻪ
ﻣﻮﺷﻬﺎ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ ﺳﭙﺲ در آﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﺮاﺣﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدﻧﺪ و در اداﻣﻪ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻣﺪت 5 روز، اﯾﻦ ﺗﺰرﯾﻘﺎت زﯾﺮﭘﻮﺳﺘﯽ را
اداﻣﻪ دادﻧﺪ.

ﺑﺮرﺳﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺟﺮاﺣﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮﺷﻬﺎ ﭘﺲ از 9 روز ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺮﻣﯿﻢ در ﻣﻮﺷﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ
ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﺑﻮده اﺳﺖ (ﭼﯿﺰي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ 80 درﺻﺪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺮﻣﯿﻢ در ﻣﻮﺷﻬﺎي ﺟﻮان و ﺳﺎﻟﻢ).
ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ و ﻣﻬﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﯾﻦ اﺛﺮ ﺗﺮﻣﯿﻤﯽ اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺰرﯾﻖ آن ﺑﻪ ﻣﻮﺷﻬﺎي ﺟﻮان، ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي ﺑﺮ
ﺑﺎزﺳﺎزي ﺑﺎﻓﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ (ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﺮﮐﯿﺒﺎت ﺳﺮﻃﺎﻧﺰا) و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، دوزﻫﺎي اﺿﺎﻓﯽ اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﭼﻪ در ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي
ﺑﻨﯿﺎدي ﻣﺴﻦ و ﭼﻪ در ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺟﻮان، ﺳﺒﺐ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل آﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.اﯾﻦ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﺑﺮاي ﺗﮑﻤﯿﻞ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﻮد، ﻣﻮﺷﻬﺎﯾﯽ را ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ژن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻮرﻣﻮن اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ در آﻧﻬﺎ knock out
ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﺳﻨﯿﻦ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺣﺠﻢ ﻋﻀﻠﻪ و ﻗﺪرت ﺗﺮﻣﯿﻢ، ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺷﻬﺎ و ﻣﻮﺷﻬﺎي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه
ﻧﺸﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﺎ ﻣﺴﻦ ﺷﺪن ﻣﻮﺷﻬﺎي knock out، ﻋﻼﺋﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ در آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ.
در اداﻣﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻮﺷﻬﺎي knock out، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ ژﻧﻬﺎي دﺧﯿﻞ در ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺑﺎﻓﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻏﯿﺮﻓﻌﺎل ﺷﺪﻧﺪ، ﻋﻮارض ﭘﯿﺮي
ﻋﻀﻼت ﺣﺘﯽ از دوران ﺟﻨﯿﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪن ﮐﺮد.

ﻣﺠﻤﻮع اﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد ﮐﻪ اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﺛﺮات آن ﭘﺲ از دوران ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺮوز ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از اﯾﻨﺮو
ﻣﯽ ﺗﻮان ﻧﻘﺶ آﻧﺮا ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺎ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ داﻧﺴﺖ.

ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد در آﯾﻨﺪه ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﻦ ﻫﻮرﻣﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ آﻟﺘﺮﻧﺎﺗﯿﻮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻮرﻣﻮن درﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ و
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ اﮐﺴﯽ ﺗﻮﺳﯿﻦ در ﺑﻬﺒﻮد ﺳﻼﻣﺖ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻘﺶ دارد
و ﺣﺘﯽ در ﻣﻮاردي از آن ﺑﺮاي درﻣﺎن ﭼﺎﻗﯽ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.